|
|
|
[home] Genesis 2.0.: De mammoet zonder verhaal 
|
Film Genesis 2.0. Regie: Christian Frei & Maxim Arbugaev Gezien op 16 november in de Kleine Komedie tijdens IDFA 2018 |
|
Mooie beelden die als los zand aan elkaar hangen. Niemand krijgt in deze film zijn volledige verhaal: de Siberische fossielenjagers niet, de synthetisch biologen niet en de wolharige mammoet niet. We zien een groep Siberische fossielenjagers, die afreizen naar de Lyakhovsky Eilanden, een onbewoonde eilandengroep in de Arctische Zee waar veel fossielen van de wolharige mammoet te vinden zijn. De mannen lopen dagelijks over de toendra en langs de kust, prikkend met een stok in de halfbevroren bodem, in de hoop slagtanden van dit 10.000 jaar geleden uitgestorven dier te vinden. De jagers racen met karretjes - omringd door dieseldampen - over de toendra en keren na maanden huiswaarts. Met honderden kilo's aan slagtanden steken ze in een rubberboot de Dmitry Laptev zeestraat weer over, om het ivoor te verkopen aan Chinese handelaren. Afwisselend met de beelden van de fossielenjagers krijgen we een oppervlakkig inkijkje in de wereld van de synthetische biologie. Congressen waar opgewonden studenten massaal hun plannen uit de doeken doen en erop uit zijn om de foto te komen met George Church, een geneticus die een nieuw soort olifantachtige mammoet (of mammoetachtige olifant) wil creëren. We krijgen de man alleen oppervlakkig te zien, als VIP-scientist, dus waar hij echt voor staat komt niet uit de verf. Klonen Belangrijker zijn de twee broers Grigoriev, de wetenschapper Semyon, hoofd laboratorium van het universitaire mammoetmuseum in Yakutsk en Peter, één van de ivoorzoekers. Semyon droomt ervan om met DNA van de wolharige mammoet uit de Siberische permafrost een kloon te fabriceren. Daarvoor reist hij met zijn vrouw en het bevroren 'verse' mammoetvlees naar het Zuid-Koreaanse kloonbedrijf Sooam Biotech. Ook bezoekt hij de Nationale Genenbank van China. Dat instituut wil van zoveel mogelijk levende en uitgestorven soorten het genoom ontrafelen en heeft als cash cow genetisch onderzoek naar het Down Syndroom. De regisseur heeft duidelijk veel research gedaan, maar het is hem niet gelukt er een verhaal van te maken. Teveel wordt aan de kijker overgelaten. Want wie zijn de wetenschappers en wetenschappelijk ondernemers precies die in deze film een rol spelen en wat is hun doel? De voice-over had daar meer informatie over kunnen geven. Welke uitgestorven diersoorten staan op de wensenlijst voor klonen en waarom juist die? Ethische kwesties komen alleen indirect ter sprake, bijvoorbeeld als de voorlichtster van de Chinese genenbank niet ingaat op een ethische vraag over preventie van het Down Syndroom. Oppervlakkige sfeerschets Nu is de film vooral een oppervlakkige sfeerschets, die de wereld van de ivoorjagers overigens beter verbeeldt dan de wereld van de toegepaste wetenschap, maar een schijntegenstelling creëert die onvoldoende wordt toegelicht. Meer diepgang krijgt de film bij de sporadische interviews, wanneer bijvoorbeeld de ivoorjagende broer uitlegt waarom de rituelen rondom het opgraven van een bevroren mammoet zo belangrijk zijn. Zonder uitvoering van die rituelen loopt de ivoorjager de kans dat het slecht met hem afloopt. Vroeger was de regel dat een mammoet onverstoord moest blijven liggen en de bodem niet overhoop gehaald moest worden. Meer informatie op basis van interviews en minder epische muziek was welkom geweest. Als documentaire is deze film een teleurstelling. Foto linksboven: Semyon Grigoriev op bezoek in het Chinese bedrijf voor genoom sequencing. Foto: Film still via CC BY-SA 2.0 |
|
AmsterdamsMilieu is een initiatief van
De Vuurberg © Annemieke van Roekel 2018. Niets van deze website mag worden
vermenigvuldigd of openbaar gemaakt door middel van druk, microfilm, fotokopie,
plaatsing van teksten en/of afbeeldingen op andere websites of op welke wijze
dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. [home] [top] [contact] |